νυχτεσ σιωπησ.

τα βραδγια ειναι τρομαχτικα μεσα μου.
πατημασιεσ στη συνειδηση μου ακουγονται κι οι ενοχεσ μου τριζουν σα σκουργιασμενεσ παλιεσ πορτεσ.
πεταγομαι μεσ στον κρυο ιδρωτα απο εφιαλτεσ και τρεχω στο μπαλκονι..
ορια δεν υπαρχουν πχια,τα καγκελα πεσαν απτον καιρο.
πρωτη φορα δεν βρισκω καταφυγιο στη δευτερη σκεψη, ο χρονοσ ετσι κι αλλιωσ πχια εχει πεθανει....
μαζι κι εγω εχω πεθανει χρονια.
αρνηθηκα το κρεβατι μου, σκοτωσα την γαληνη.
Χαοσ μοναχα στην ψυχη κι απαντηση καμια.
Ειμαι αφεντησ του εαυτου μου.
Ειμαι αφεντησ του εαυτου μου...Ειμαι αφεντησ του εαυτου μου;
Προσπαθω να με πεισω πωσ εχω ακομα φτερα...
Μικρη η τελευταια αποφαση που πρεπει να παρω.

Eτσι κι αλλιωσ το κενο δεν ειναι μεγαλο.
οχι οσο αυτο μεσα μου.