societys necrotomy.

οταν η νυχτα εχει γινει η ζωη σου, ξεχνασ το φωσ τησ μερασ.
το αλκοολ παιρνει τη θεση του νερου, οι δρομοι αδγειαζουν λεσ κι ειναι δεκαπενταυγουστοσ κι η αθηνα γεμιζει κοσμοπολιτεσ..
καθε τουσ βλεμμα φτυνει ψευτχια κι αηδια, η προβολη τουσ εβγαλε τα ματχια..
τα μπαρ πλημμυριζουν απο ματαιοδοξια και πλαστικοτητα.
προσπαθεισ να κρυφτεισ γιατι εισαι δγιαφορετικοσ μα το μονο που αντικρυζεισ ειναι δαχτυλα που σε δειχνουν ωσ παραδειγμα προσ αποφυγη. το δγιαφορετικο δεν εχει θεση στον κοσμο τουσ, ειναι αρρωστο, ειναι λαθοσ..εχουν ξεχασει τι θα πει αθωοτητα και ο,τι χρωμα κι αν φορεσουν σου μγοιαζει γκριζο. ξερεισ πωσ δεν ανηκεισ εδω, ξερεισ πωσ πρεπει να φυγεισ.
τα βηματα σου επιταχυνονται, η ανασφαλεια σου εκτοξευεται κι εσυ αμηχανα προσπαθεισ να περασεισ αναμεσα απτουσ μολυσμενουσ.
δε θα ξανακοιμηθεισ ποτε, θα μεινεισ ζωντανοσ. θεατησ τησ υποκρισιασ τουσ, πρωταγωνιστησ στα ονειρα σου.

pssyche.

ωρεσ σκεψεων κι απελπισιασ, αλλη μγια μερα συνηθισμενη..κουραγιο στα ονειρα σου βρισκεισ και στο υποσυνειδητο..λιγοστεσ ψυχεσ τριγυρω συμπασχουν μαζι σου εκτοσ απο τον καπνο που σκοτωνει τη ρουτινα σου και τισ νοτεσ..
ξερεισ πωσ θα γυρισεισ στο σπιτι κουρασμενοσ, ταλαιπωρημενοσ απο την σαπχια σου καθημερινοτητα.. τοσα τσιγαρα,τοσα ποτα,τοσεσ ουσιεσ που κυλουν στο αιμα σου αυτη την ωρα και ξερεισ πωσ δε μπορεισ να τισ παρεισ πισω..ουσιεσ και λεξεισ..
κι ο,τι θεσ να πεθανει, ό,τι σε πληγωνει δε μπορεισ να το δγιωξεισ απ'το μγυαλο σου..
εισαι καταδικασμενοσ, ομηροσ του ιδγιου σου του εαυτου, ομηροσ σε ασπρομαυρεσ εικονεσ σου..
τρεχεισ μα δεν εχεισ καπου να πασ, σαν κατι να ψαχνεισ μα να μη θυμασαι τι..σαν αιωνιο μυστικο που παλευει να βγει λιγο πριν το ξεχασεισ..
και γυρω σου η ιδγια εικονα: σταχτεσ και σπασμενα γυαλια να σου θυμιζουν τι δηλητηριο κερασεσ τον εαυτο σου..

συσκοτιση.

χαοσ και παρανοια
στο κεφαλι
στο μυαλο
στο σωμα.
ολα ταραζονται,ολα τρεμουν.
τα ματχια κλεινουν ενστικτωδωσ κι ηχουσ που τρυπανε το μγυαλο σου
ακουσ καθωσ προσπαθεισ να ανοιξεισ την πορτα.
δεν μπορεισ να δεισ τιποτα, παρα μονο τα κομμενα δεντρα που στολιζουν τη γη, σαν αυτα που βλεπεσ στα θριλερ μικροσ.
το κλειδι κολλαει στην πορτα καθωσ το χερι τρεμοπαιζει κι ισορροπια καμγια, ολα παιζονται.
δε ξερεισ τι να κανεισ.
ΣΥΓΧΥΣΗ.
Πηγαινοερχεσαι αβοηθητοσ μεσ στου κεφαλιου σου το κελι, η λεξη παρανοια δεν σου μοιαζει τοσο ξενη πλεον.
ζητασ συγχωρεση απο τη σκια σου και φωναζεισ για βοηθεια στο εγω σου..δεν υπαρχει κανεισ διπλα σου. δεν υπαρχει κανεισ γυρω σου.Ουτε ψυχη, ουτε χρωμα, ουτε θορυβοσ..
εισαι πχια μονοσ, αντιμετωποσ με αυτο που παντοτε φοβοσουν.

τη ζωη.

θηλ.η ψυχη, ουδ.το ψυχοσ.

εχεισ νιωσει ποτε ψιθυρουσ σαν ανεμοι να σε δγυαλυουν σε χιλιαδεσ κομματχια;
να νομιζεισ πωσ ο ηλιοσ και το φωσ θα καψει και τισ πχιο ξεχασμενεσ σου υποσχεσεισ..
..το φεγγαρι να σε κυνηγαει για χρεη παλια,κιτρινισμενα και τα παπουτσγια σου να σταζουν θαλασσα..
η καρδγια σου να τρεμοπαιζει
κι εσυ να τρεχεισ σε αδγεια,αυγουστχιατικη λεωφορο και τα παντα να πηγαινουν ολο και πχιο αργα και μετα γρηγορα..γρηγορα..κι αλλο τοσο ακομα.

τοτε που οι εικονεσ κι οι μυρωδγιεσ ανακατευονται στισ σκεψεισ κι οι εφιαλτεσ φανταζουν οαση..τα ματχια κλεινουν κι αντικρυζουν αστραπεσ και το κορμι ξεχνιεται..κι ολα μγοιαζουν τοοοσο ομορφα κι ονειρεμενα..

τριπ, φιλε μου.
τριπ.

καθεβραδυμεβαφτιζουνμεαιματαηρωων

βουλιαζω σε κολυμπηθρα γεματη παρασιτα
γενναω τισ πχιο δαιμονισμενεσ τυψεισ
κοιμαμαι στα παραθυρα κλειστων οικων ανοχησ,
οι πουτανεσ πλεον δε δγιαβαζουν νοτεσ.

ουρλιαχτα απο σπιτχια γκρεμισμενα
οι σκιεσ αποψε βλεπεισ κανουν παρτυ
τα παλατχια τουσ απο δω και περα ερημωσαν
σε ταφουσ πλεον ξεκουραζεται η ελπιδα

παραπατω στα συρματα ξενων ακροβατων
αγνωστων τραινων κυνηγαω τισ γραμμεσ
σε θολουσ καθρεφτεσ στρεφω τα ρολογια μου
κι οι ανασεσ των νεκρων γινανε ευχεσ


σε παραδεισο και γη,πλεον κοβεισ εισητηριο
πεταμενη ελπιδα λενε ειναι πχια το ονομα μου
σε οθονεσ που υψωνονται σαν τειχη ειν'το σπιτι μου
και για ρουχα πλεον εχω μονο τα ονειρα μου.

καποτε στα εητιζ.

αμετρητεσ νυχτεσ εχεισ ευχηθει να ειχεσ ζησει σε αλλη εποχη.
άλλα ποτα να επινεσ και μ'αλλουσ ανθρωπουσ να χεσ παρε δωσε.

τα ρουχα σου, τησ εποχησ, στα μαυρα στολισμενοσ και τα μαλλια σου θυματα του πχιο αλλοπροσαλου κουρεα.

οι νοτεσ ιδιεσ κι οι σκοποι,κι η μερα αγνωστη για σενα.
ξημερωμα αργα να΄ρχεται και συ, μαστουρωμενα να χορευεισ
τζοη ντιβιζιον.

αμετρητα τριπακια εχεισ ζησει να νιωθεισ πωσ ανηκεισ αλλου.
καπου παλιοτερα, σε μια σαπχια υπογεια ντισκοτεκ
μ'αλλουσ περιεργουσ ανθρωπουσ, με φρικια κι ουσιεσ λογοκριμενεσ.

τοσα βραδγια,τοσα τριπσ,τοσεσ σκεψεισ.
κι ολα αυτα για ενα παρελθον που δεν εζησεσ ποτε,
μα για μια εποχη που παντοτε νοσταλγουσεσ.

π.μ.

υπαρχουν μερεσ και στιγμεσ που δγυο μπουκαλια αλκοολ δε διωχνουν το συναισθημα,ουτε καν 5-6 τζουρεσ.
κι οσο κι αν προσπαθω να μην αισθανομαι, κι οσο κι αν προσπαθω να μενω ανεγγιχτη
υπαρχει ακομα μεσα μου..

ηχοι, σαν μαχαιργια μου κομματχιαζουν τισ σκεψεισ..

ΘΟΡΥΒΟΣ ΘΟΡΥΒΟΣ ΘΟΡΥΒΟΣ

Το μυαλο μου, σα μικροσκοπικο κουτι τησ πανδωρασ ελευθερωνει σκεψεισ καταστροφικεσ,
παρανοικεσ ισωσ, πολλεσ φορεσ..

δεν εχω τιποτα να μαγκαλιασει
δεν εχω τιποτα να μαγκαλιασει

μονο λεξεισ και σημεια στιξησ

μπλακαρμυτζακετ.

εχω ξεχασει που πηγαινω..
ενα ταξιδι γεματο ενοχεσ κι αιμα,
σε μγια ατμοσφαιρα ξερη και μαυρη πλανιεμαι
εδω και καιρο..
μεσα στο ψεμα,μου ειπαν, ζεισ.
εκει πρεπει να σπασεισ αυτα που σε κρατανε
και να τρεξεισ οσο πχιο μακρια μπορεισ, κι οσο πχιο γρηγορα παει.
σκια σου θαναι αυτεσ. οταν κοιμασαι κι οταν ξυπνασ. οταν περπατασ με τον ιδγιο καθημερινο ρουτινιασμενο βηματισμο για να πασ στο σχολειο, ή οταν γυριζεισ μεσανυχτα στο σπιτι μαστουρωμενοσ απο αυταπατεσ.
κι αμα ξεχασεισ αριθμουσ κι ονοματα, δεν εχει σημασια.


μονεσ σου φιλεσ στη μιζεργια,θαναι οι ενοχεσ σου..

και τιποτα δεν προκειται να αλλαξει.

ξερεισ κατι φιλε;
κουραστηκα..βαρεθηκα, πωσ το λενε.
μια ζωη-ρουτινα, ενδιαφερον πχια κανενα..
κι ολοι οι ανθρωποι υπουλοι κι εγωιστεσ..ψευτεσ,υποκριτεσ.
ολοι θελουν να δειξουν οτι ειναι κατι που δεν ειναι,ολοι βρισκουν ηδονικο το να μειωνουν τουσ αλλουσ με τα ψεμματα τουσ και τισ αυταπατεσ.

καθε μερα 395292468 σκεψεισ τριγυρνανε στο μγυαλο μου, μα δεν εχω καπου να τισ πω. κι οταν απλα τισ ξεστομιζω δεν υπαρχει κανεισ να με ακουσει, ισωσ ουτε κι εγω..

διδασκομαστε ψεματα, για να πραξουμε αναλογωσ.
να λεμε ψεμματα,να πιστευουμε ψεματα, ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΨΕΜΑΤΑ.

ψεματα που μασ τρωνε λιγο λιγο τη ψυχη ενω αυτη σαπιζει απο τη θλιψη που μασ βασανιζει
αιωνεσ..


Ψεματα που'χουν γινει καθημερινοτητα, ψεματα που γινανε ολοκληρη η ζωη μασ.
ειμαστεψεματα.


σκατα
δεν εχω καν εμπνευση



καταντγια.

not just another cliche.

ποτε δε συμπαθουσα τον αριθμο τεσσερα.
για κανεναν απολυτωσ λογο.
παντα μισουσα επετειουσ κηδειων.
ποιοσ αραγε τισ θυμαται με χαρα ή ευχαριστηση;
οχι οταν προκειται για τον δεκεμβρη.

ισωσ να φταιω γω που δεν ηξερα τι μερα εχουμε σημερα,
μα δεν ξεχασα καθολου τι μερα ειχαμε τοτε.
δεν εχει σημασια πχια το τι ειχεσ ζησει πριν απο κεινη την μερα.
το θεμα ειναι μετα. μετα την καταστροφη..τοτε ερχεται κι η δημιουργια αλλωστε.

ή η απολυτη σχιωπη.

μγια σχιωπη,ενασ μικροσ θανατοσ τησ αθωοτητασ ή και τησ ορεξησ για ζωησ,
οσησ τελοσπαντων ειχε απομεινει μεχρι τοτε.
συναισθηματα τοσα. αρνητικα,θετικα,περιεργα,τρομαχτικα..
μα ποτε αδγιαφορα.

κι αν με κατηγορειτε για αδγιαφορια,σασ κατηγορω για δγιαφθορα.
δγιαφθορα μγιασ μερασ που σκοτωσε πολλα, μα γεννησε περισσοτερα.
μγιασ ζωησ που χαθηκε, για να κλαψουμε,να οργιστουμε,να φωναξουμε.
ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ.

μονο που εμεισ, λιγο πολυ ξαναγεννηθηκαμε, εκεινοσ οχι.
μα ζει πχιο πολυ απο μασ, μεσα μασ.

ε/δ/δο