νυχτεσ σιωπησ.

τα βραδγια ειναι τρομαχτικα μεσα μου.
πατημασιεσ στη συνειδηση μου ακουγονται κι οι ενοχεσ μου τριζουν σα σκουργιασμενεσ παλιεσ πορτεσ.
πεταγομαι μεσ στον κρυο ιδρωτα απο εφιαλτεσ και τρεχω στο μπαλκονι..
ορια δεν υπαρχουν πχια,τα καγκελα πεσαν απτον καιρο.
πρωτη φορα δεν βρισκω καταφυγιο στη δευτερη σκεψη, ο χρονοσ ετσι κι αλλιωσ πχια εχει πεθανει....
μαζι κι εγω εχω πεθανει χρονια.
αρνηθηκα το κρεβατι μου, σκοτωσα την γαληνη.
Χαοσ μοναχα στην ψυχη κι απαντηση καμια.
Ειμαι αφεντησ του εαυτου μου.
Ειμαι αφεντησ του εαυτου μου...Ειμαι αφεντησ του εαυτου μου;
Προσπαθω να με πεισω πωσ εχω ακομα φτερα...
Μικρη η τελευταια αποφαση που πρεπει να παρω.

Eτσι κι αλλιωσ το κενο δεν ειναι μεγαλο.
οχι οσο αυτο μεσα μου.

για ολουσ αυτουσ.

σ'εναν κοσμο στερησησ και καταπιεσησ που βιωνουμε τον θανατο καθημερινα,ο πονοσ και η διαστροφη καθρεφτιζονται στουσ γκριζουσ δρομουσ μιασ αχαρησ πολησ.
Παιδικα ματχια μαρτυρουνε την δολοφονια τησ αθωοτητασ,κραυγεσ που πλεον δεν ακουγονται στα αυτχια των μεγαλων.
Προδοσιεσ και παγιδεσ,ο καθενασ ευχεται την καταστροφη του αλλου.
Σχεσεισ επιφανειακεσ,ψευτικα δακρυα,χαμογελα που πληγωνουν.
Ο κοσμοσ μασ ενα ερειπιο.
Προσπαθεισ να επιβιωσεισ στο ψεμα και την αδικια τουσ και πονασ.
Βλεπεισ τουσ γυρω σου να πεφτουν νεκροι γιατι ζητανε κατι παραπανω απο το να υπαρχουν.
Το ειδοσ μασ ειναι υπο εξαφανιση.
Δε ζηταμε ποτε συγχωρεση κι ουτε συγχωρουμε.
Η μνημη αυτων που χαθηκαν κι αυτων που ακομα παλευουν μασ κρατανε δυνατουσ ακομα.
Καθε πρωινο μασ βρισκει ακομα ξυπνιουσ, ξενυχτισμενουσ στα μεσανυχτα τησ κυριαρχιασ των εξουσιαστων.
Καθε πρωινο μασ βρισκει αντιθετα στον εφιαλτη.
Αντιθετα στον θανατο.



[αφιερωμενο στον α.γ που χαθηκε αδικα απο τισ σφαιρεσ τουσ και στον ν.κ που ακομα παλευει για αυτα που πιστευει και προτιμαει τον θανατο απο την σκλαβια.]

α remarque-able effort to destroy memories of the winter

ειμαστε τεχνασματα, μαζεσ αστρικησ σκονησ
πουλαμε λογια σε θολωμενουσ ματαιοδοξουσ ζητχιανουσ
κι οι βιτρινεσ μασ σπασμενεσ
απο αναρχουσ συμβιβασμενουσ
και νεκρουσ θεουσ που παγωσαν σε ηλιολουστα ψεμματα.

ξεχασαμε την φυση μασ.
ο ουρανοσ δεν ειναι πχια γονιοσ μασ
σπερμα του αδη μασ τιμα
και αποπλανηση.

Η δγιαφθορα τησ σκεψησ
σαπιζει το κορμί μασ αργα.
ενασ καρκινοσ ψυχικοσ, επωδυνη
η μνημη.

μονο δγυο τρια ονειρα μασ μειναν απο πριν
τον χειμωνα..
κι οσα πεθαναν,
ωσ εφιαλτεσ ξαναγεννιουνται καθε βραδυ..

societys necrotomy.

οταν η νυχτα εχει γινει η ζωη σου, ξεχνασ το φωσ τησ μερασ.
το αλκοολ παιρνει τη θεση του νερου, οι δρομοι αδγειαζουν λεσ κι ειναι δεκαπενταυγουστοσ κι η αθηνα γεμιζει κοσμοπολιτεσ..
καθε τουσ βλεμμα φτυνει ψευτχια κι αηδια, η προβολη τουσ εβγαλε τα ματχια..
τα μπαρ πλημμυριζουν απο ματαιοδοξια και πλαστικοτητα.
προσπαθεισ να κρυφτεισ γιατι εισαι δγιαφορετικοσ μα το μονο που αντικρυζεισ ειναι δαχτυλα που σε δειχνουν ωσ παραδειγμα προσ αποφυγη. το δγιαφορετικο δεν εχει θεση στον κοσμο τουσ, ειναι αρρωστο, ειναι λαθοσ..εχουν ξεχασει τι θα πει αθωοτητα και ο,τι χρωμα κι αν φορεσουν σου μγοιαζει γκριζο. ξερεισ πωσ δεν ανηκεισ εδω, ξερεισ πωσ πρεπει να φυγεισ.
τα βηματα σου επιταχυνονται, η ανασφαλεια σου εκτοξευεται κι εσυ αμηχανα προσπαθεισ να περασεισ αναμεσα απτουσ μολυσμενουσ.
δε θα ξανακοιμηθεισ ποτε, θα μεινεισ ζωντανοσ. θεατησ τησ υποκρισιασ τουσ, πρωταγωνιστησ στα ονειρα σου.

pssyche.

ωρεσ σκεψεων κι απελπισιασ, αλλη μγια μερα συνηθισμενη..κουραγιο στα ονειρα σου βρισκεισ και στο υποσυνειδητο..λιγοστεσ ψυχεσ τριγυρω συμπασχουν μαζι σου εκτοσ απο τον καπνο που σκοτωνει τη ρουτινα σου και τισ νοτεσ..
ξερεισ πωσ θα γυρισεισ στο σπιτι κουρασμενοσ, ταλαιπωρημενοσ απο την σαπχια σου καθημερινοτητα.. τοσα τσιγαρα,τοσα ποτα,τοσεσ ουσιεσ που κυλουν στο αιμα σου αυτη την ωρα και ξερεισ πωσ δε μπορεισ να τισ παρεισ πισω..ουσιεσ και λεξεισ..
κι ο,τι θεσ να πεθανει, ό,τι σε πληγωνει δε μπορεισ να το δγιωξεισ απ'το μγυαλο σου..
εισαι καταδικασμενοσ, ομηροσ του ιδγιου σου του εαυτου, ομηροσ σε ασπρομαυρεσ εικονεσ σου..
τρεχεισ μα δεν εχεισ καπου να πασ, σαν κατι να ψαχνεισ μα να μη θυμασαι τι..σαν αιωνιο μυστικο που παλευει να βγει λιγο πριν το ξεχασεισ..
και γυρω σου η ιδγια εικονα: σταχτεσ και σπασμενα γυαλια να σου θυμιζουν τι δηλητηριο κερασεσ τον εαυτο σου..

συσκοτιση.

χαοσ και παρανοια
στο κεφαλι
στο μυαλο
στο σωμα.
ολα ταραζονται,ολα τρεμουν.
τα ματχια κλεινουν ενστικτωδωσ κι ηχουσ που τρυπανε το μγυαλο σου
ακουσ καθωσ προσπαθεισ να ανοιξεισ την πορτα.
δεν μπορεισ να δεισ τιποτα, παρα μονο τα κομμενα δεντρα που στολιζουν τη γη, σαν αυτα που βλεπεσ στα θριλερ μικροσ.
το κλειδι κολλαει στην πορτα καθωσ το χερι τρεμοπαιζει κι ισορροπια καμγια, ολα παιζονται.
δε ξερεισ τι να κανεισ.
ΣΥΓΧΥΣΗ.
Πηγαινοερχεσαι αβοηθητοσ μεσ στου κεφαλιου σου το κελι, η λεξη παρανοια δεν σου μοιαζει τοσο ξενη πλεον.
ζητασ συγχωρεση απο τη σκια σου και φωναζεισ για βοηθεια στο εγω σου..δεν υπαρχει κανεισ διπλα σου. δεν υπαρχει κανεισ γυρω σου.Ουτε ψυχη, ουτε χρωμα, ουτε θορυβοσ..
εισαι πχια μονοσ, αντιμετωποσ με αυτο που παντοτε φοβοσουν.

τη ζωη.

θηλ.η ψυχη, ουδ.το ψυχοσ.

εχεισ νιωσει ποτε ψιθυρουσ σαν ανεμοι να σε δγυαλυουν σε χιλιαδεσ κομματχια;
να νομιζεισ πωσ ο ηλιοσ και το φωσ θα καψει και τισ πχιο ξεχασμενεσ σου υποσχεσεισ..
..το φεγγαρι να σε κυνηγαει για χρεη παλια,κιτρινισμενα και τα παπουτσγια σου να σταζουν θαλασσα..
η καρδγια σου να τρεμοπαιζει
κι εσυ να τρεχεισ σε αδγεια,αυγουστχιατικη λεωφορο και τα παντα να πηγαινουν ολο και πχιο αργα και μετα γρηγορα..γρηγορα..κι αλλο τοσο ακομα.

τοτε που οι εικονεσ κι οι μυρωδγιεσ ανακατευονται στισ σκεψεισ κι οι εφιαλτεσ φανταζουν οαση..τα ματχια κλεινουν κι αντικρυζουν αστραπεσ και το κορμι ξεχνιεται..κι ολα μγοιαζουν τοοοσο ομορφα κι ονειρεμενα..

τριπ, φιλε μου.
τριπ.